Zeroemisyjność to cel, który postawiła sobie Unia Europejska w ramach walki z postępującymi zmianami klimatu. Dążą do niej wszystkie kraje na świecie, związane z porozumieniem paryskim. Co to oznacza w praktyce?
W jaki sposób można osiągnąć neutralność klimatyczną i co jest największą przeszkodą na drodze do tego celu? Wraz z rewolucją industrialną, emisje dwutlenku węgla zaczęły osiągać coraz wyższy pułap. W ciągu kilku dekad zanotowano bezprecedensowy wzrost dwutlenku węgla w atmosferze, który bez wątpienia jest efektem działalności człowieka. Rozwój technologiczny i wzrost komfortu życia są, niestety, okupione wysokimi kosztami, których jeszcze do niedawna ludzie nie byli świadomi. Świat przekonuje się o tym już teraz, co roku zmagając się z coraz gwałtowniejszymi zjawiskami pogodowymi.
Kryzys klimatyczny – zeroemisyjność jako niezbędny element
Naukowcy przestrzegają, że to jednie wierzchołek góry lodowej. Jeśli świat nie podejmie radykalnych działań, już wkrótce zmiany klimatu mogą wkroczyć w nieodwracalną fazę, przyczyniając się do ogólnoświatowego kryzysu. Już dziś obserwuje się formowanie nowego zjawiska, które jest bezpośrednim skutkiem wzrostu emisji CO2 – uchodźctwa klimatycznego. W przypadku braku radykalnych działań będzie ono przybierać na sile, prowadząc do eskalacji międzynarodowych napięć. Zeroemisyjność jest zatem niezwykle ważna.
Porozumienie paryskie a zeroemisyjność
Znając możliwe konsekwencje wzrostu emisji gazów cieplarnianych, kraje świata postanowiły połączyć siły, przystępując do porozumienia paryskiego. Jego strony – czyli 186 państw – zobowiązały się do stworzenia długoterminowej strategii dążenia do zeroemisyjności. Do porozumienia nie przystąpiło siedem państw świata, między innymi Turcja i Iran.
Neutralność klimatyczna do 2050 roku – jak Unia Europejska realizuje swój plan?
Unia Europejska konsekwentnie realizuje przedstawioną w ramach porozumienia strategię, zakładając dotarcie do neutralności klimatycznej do 2050 roku. Aby osiągnąć ten cel, zaplanowano różne działania w obszarach zdefiniowanych w ramach Europejskiego Zielonego Ładu. Celują one przede wszystkim w wytwarzanie energii, które obecnie wciąż opiera się przede wszystkim na paliwach kopalnych.
W ramach funduszy unijnych intensywnie dofinansowywana jest transformacja energetyczna poszczególnych państw wspólnoty. Dotacje ukierunkowane są na rozwój technologii wytwarzania energii elektrycznej ze źródeł energii odnawialnej. Na ten moment w tej dziedzinie dominuje fotowoltaika, jednak wspierane są również inne technologie.
Zeroemisyjność – certyfikaty dla firm i opłaty graniczne
Plan zeroemisyjny obejmuje również prawa do emisji, które mają być przyznawane europejskim organizacjom. Firmy, które osiągną określony pułap efektywności energetycznej, mogą zdobyć certyfikaty, uprawniające je między innymi do udziału w przetargach. W ramach kompensacji CO2 powstał EU ETS – unijny system handlu uprawnieniami do emisji. Biorąc pod uwagę, że dla niektórych biznesów sprostanie wyśrubowanym normom jest szczególnym wyzwaniem, taka forma kompensacji wydaje się trafiona.
Swój ślad węglowy Unia próbuje redukować również poprzez wprowadzanie opłat granicznych. Wiele europejskich firm outsourcinguje produkcję w państwach, w których normy są znacznie mniej restrykcyjne. Opłaty mają je do tego zniechęcić.
Zeroemisyjność globalna – czy uda się ją osiągnąć?
W obliczu wprowadzanych regulacji, osiągnięcie neutralności klimatycznej przez Unię Europejską wydaje się prawdopodobne. Niestety, działania samej wspólnoty nie są w stanie zatrzymać zmian klimatycznych. By było to możliwe, niezbędne są akcje na skalę globalną. Wśród największych emitentów jedynie Stany Zjednoczone podejmują na ten moment inicjatywy mające znacząco zredukować poziom emisji. Produkcja dwutlenku węgla przez Chiny, Indie czy Rosję stale rośnie.
Jak najwięksi emitenci na świecie dążą do zeroemisyjności?
Chiny podejmują działania, mające na celu ograniczenie emisji, między innymi poprzez inwestycje w energię fotowoltaiczną, Wciąż jednak intensywnie eksploatują węgiel, którego ogromnymi złożami dysponują. Krokiem w stronę niskoemisyjności gospodarki może być wprowadzenie na chiński rynek systemu handlu emisjami.
Zeroemisyjność – działania pozostałych państw
Również Indie walczą z problemem, wprowadzając ścisłe normy w branży motoryzacyjnej. Nowe standardy wydajności paliwowej CAFE mają na celu uderzenie w sektor transportowy, który w Indiach odpowiada zarówno za dużą część emisji gazów cieplarnianych, jak i zanieczyszczeń. Niestety, według prognoz, indyjskie emisje mają się potroić do 2050 roku. Wiąże się to z dynamicznym rozwojem przemysłowym kraju i eksploatacją surowców, a małą uwagą przykładaną do ochrony środowiska.
Rosja, podobnie jak pozostałe państwa, przystąpiła do porozumienia paryskiego, formalnie zobowiązując się do dążenia ku dekarbonizacji. Pierwszym krokiem ku temu są regularne raportowanie i tworzenie długoterminowej strategii. Warto zaznaczyć, że choć udział Rosji w światowej produkcji dwutlenku węgla jest duży, kraj ponad jedną trzecią energii pozyskuje z elektrowni jądrowych i hydroelektrowni.
Powiązane:
- Neutralność klimatyczna 2050 – jak Unia Europejska dąży do zeroemisyjności i neutralności klimatycznej?
- Redukcja emisji CO2 w UE i na świecie – czy uda się osiągnąć neutralność klimatyczną?
- Kompensacja CO2 – czy to sposób na zrównoważony rozwój?
- Emisja CO2 w Polsce, UE i na świecie – co przyczynia się do jej wzrostu?
- Porozumienie paryskie weszło w życie – jakie zmiany dokonały się w politykach klimatycznych?
- Pochłaniacz CO2 – jak działa i czy jest w stanie znacząco obniżyć emisje?
